വെറുതെ…

വൃദ്ധസദനത്തിലെ ആശയറ്റ

മുറിക്കുള്ളിലതായൊരു പേകോലം

തളർന്നിരിപ്പു.

അസ്ത്മയ സൂര്യനെരിഞ്ഞടങ്ങിയാ

നയനങ്ങൾ;

വറ്റിവരണ്ട തടാകം പോൽ

നിശ്ചലമായി നിൽപ്പു.

ജാലകപ്പഴുതിലൂടെ

ഋതുഭേദങ്ങൾ മാറിമറിയവെ…

മരച്ചില്ലയിലെ സ്വപ്നക്കൂടും

കാറ്റിലുലഞ്ഞു വീണു.

മാറോടണച്ചും കൊഞ്ചിച്ചും

വളർത്തി;

ഹൃദയമോരോന്നും നെയ്തെടുത്തു.

പൊട്ടിത്തകർന്നൊരാ-

ക്കണ്ണികളൊക്കെയും;

കാലത്തിൻ വിഷമഴയിലൊഴുകി

പോയി.

പൂത്തു നിന്നൊരു

സ്നേഹപ്പൂക്കളൊക്കെയും

സ്വാർത്ഥതൻ ചിന്തയാൽ

കരിഞ്ഞുണങ്ങി.

സുഖസൌകര്യങ്ങളിലാസ്വദിച്ചു

ലയിപ്പാൻ;

എല്ലാം ത്യജിച്ചൊരാ വൃദ്ധമന-

സ്സിനെയോ കൈ വെടിഞ്ഞു.

ആശ്രയമാകുമെന്നു നിനച്ചൊരാ-

മോഹങ്ങളൊക്കെയും;

പറയാതെ വന്ന പേമാരിയിലൊലി

ച്ചു പോയി.

വിടപറയും നേരത്തായി

കാലിടറിയെങ്കിലും;

വെറുതെയൊരു പിൻവിളിക്കായി

കാതോർത്തു പോയി

തെറ്റെന്തു ചെയ്തതെന്നറിയാതെ

മരവിച്ച മനമായി

ശൂന്യതതൻ പടവിൽ

തരിച്ചു നിന്നു.

മക്കൾക്കു സന്തോഷിപ്പാൻ

ഇനിയെന്തു നൽകേണ്ടുവെന്നു

ചിന്തിച്ചിരിപ്പുണ്ടീ,

മതിൽക്കെട്ടിനുള്ളിലൊരു

മാതൃഹൃദയം.

(മെട്രോ വാർത്ത ഓണപ്പതിപ്പ്).